اینسپشن، توتم و از بین رفتن یک زندگی

اینسپشن فیلمی بی‌نظیره. اگه این فیلمو تماشا کرده باشید می‌دونید که شخصیت اول فیلم یه توتم داره که همیشه همراهشه. هر وقت می‌خواد ببینه تو دنیای واقعی زیست می‌کنه یا تو اوهام و خیالاته از اون توتم استفاده می‌کنه. توتمش رو به هیشکی نمی‌ده و براش از همه چی باارزش‌تره. معتقده که توتم همسرش توسط دیگران دست‌کاری شده و اون دیگه نمی‌تونه خیال رو از واقعیت تشخیص بده. به خاطر همین توتم هم هست که کلی از جریانات فیلم اتفاق می‌افتن.

من معتقدم که ما انسان‌ها تو دنیای خودمون هر کدوممون توتم‌های خودمون رو داریم. یه معیار، یه مفهوم که همه‌چی رو با اون می‌سنجیم. مواظبشیم و نمی‌ذاریم کسی بهش دست بزنه. ممکنه دین توتم خیلی از ما باشه. ممکنه عقل، احساس، ارزش‌هایی تعریف‌شده یا حتی گاهی یه شخص توتم شخصی دیگه باشه. اما اتفاق وحشتناک اون جایی رخ می‌ده که این توتم به دست دیگران نابود می‌شه. کافیه کمی به صداقت این توتم شک کنیم. همین اتفاق کافیه تا زندگیمون نابود بشه.

حالا می‌خوام بگم توتم من نابود شده. توتم‌های من همگی نابود شدن. من تو جهانی زیست می‌کنم که نمی‌تونم بدونم خیاله یا واقعیت. نمی‌تونم تشخیص بدم که کدوم کار درسته و کدوم یکی نادرست. نمی‌تونم فرفره رو بندازم رو میز و وقتی افتاد با خیال راحت بشینم و قهوه‌م رو بخورم. زندگی برای ادامه داشتن به معنا نیاز داره، به توتم. من اون توتم رو ندارم. ناامید نیستم و نمی‌خوام فضای منفی ایجاد کنم. اما اعتراف می‎‌کنم که مث قبل‌ترها هم ذوق و شوق ندارم. شاید هم امید بهترین توتم انسانه. امیدوارم زودتر بتونم توتم خودمو پیدا کنم . . .

انفجار اطلاعات و تصور بدبختی و تنهایی مدرن

فیلم پیانیست و یک سکانس وحشتناک

سرفصل های کتابچه زندگی